pp

 สายลม พัดผ่านหายไป ไม่รู้ จัก ไม่ได้เจอ ไม่ต้องเจ็บทุกคนต่างมีจุดหมาย แต่ฉันไม่มี ได้แค่บอกตัวเองว่าจะไปแต่ไม่รู้ว่ามานคืออะไร ที่ไหน .....การตามหาความหมายของชีวิต ที่สุดคนเราก้ต่างมีความไม่รู้จักพอ จึงต้องดิ้นรน การพยายามหลุดพ้นก้คือ ความทุกทรมารที่สุดที่พยายามหนีถ้าหากเราไม่เข้าใจที่สุดก้ต้องเจอความมืดมิด ที่ห่างจากความเข้าใจเพียงแค่ความคิดขาว กับดำต่างกันเพียงมีสี กับไม่มี มืดกับสว่างห่างกันแค่มุมมอง..ที่จิงทุกอย่างแล้วก้เกิดจากมนุษย์กำหนดมาเองทั้งนั้นหลายคนมองขาว สอาดสวยงาม ผมมองเป็น ดำสะอาดนิ่งสงบ แค่มันดูมืดซ่อนเร้น จึงไม่กล้า เกิดความกลัว ถ้าไม่เข้าไปแล้วจะรู้หรือว่ามีอะไรอยู่ข้างในมันไม่สวยงามก้เพราะไม่มีสิ่งเจือป่น แต่มานก้สะอาดสงบนิ่ง ที่ไหนมีแสงสว่าง ที่สุดก้ต้องมีเงาซักที่อย่าง ปฏิเสฐไม่ได้ แต่ที่ใดไร้แสงสว่าง ที่แห่งนั้นจะไร้สี ไร้แสง มีแต่ความมืดมิดด นิจนิรันดร์การณ์ ทุกสิ่งมีการดิ้นร้นเพื่อการดำรงอยู่ แม้แต่สิ่งที่ไม่มีตัวตน แต่สัมผัสได้ จิตใต้สำนักของมนุษย์ไงละ ถึงแม้มีบ้างคนเขียนสูตรขึ้นมาได้จนทำให้เป็นผู้ถือครองชะตา ทำให้สิ่งที่ไร้ขอบเขต มีขอบเขต แต่ก้ไม่อาจดำรงอยู่ได้นาน ที่สุดก้เกิดการเปลี่ยนแปลงด้วยปัจจัย ไม่ว่าจะเป็นเวลา สิ่งที่เราเคยรับมา หรือที่เราพึ่งจะรับ และสิ่งที่จะได้รับถ้าหากเรายังเข้าใจก้จะสามารถขีดเขียนชะตาขึ้นมาได้โดยมีสูตร แต่ที่สุดก้ต้องดับสลาย เพราะ มีความแปรปรวนขาดความแน่นอน ...... วิทยา เป็นวิวัฒนา ที่มีขอบเขตเพื่อให้เกิดความชัดเจนในการนำไปใช่กับคนที่ยังไม่เข้าใจ เพื่อให้เข้าใจได้ วิวัฒนา ของจิตสำนึกอยู่ในสภาวะไร้ตัวตน แต่สัมผัสได้ และมีวิวัฒนาอย่างไร้ขอบเขต ขาดความชัดเจนไม่อาจเป็นวิทยาได้ สิ่งที่ไม่สามารถพิสูตรได้ วิทยาศาตร์ไม่อาจยอมรับได้ จิงหรือ เพราะนั้นคือขอบเขตที่มนุษย์สร้างขึ้นมาเพื่อไม่ให้วิทยาไปเกินขอบเขต หรือล้ำเส้น ดั้งนั้นวิยาจึงเป็นส่วนนึ่งของจิตตาน์ ขอบเขตนี้เองที่จำกัดขีดความสามารถของมนุษย์เอาไว้ ความจิงวิทยาไม่อาจปฏิเสฐสิ่งที่ไม่สามารถพิสูตร์ได้อย่าง จิตตา แต่จิตตาน์สามารถปฏิเสฐความเป็นวิทยาได้เพื่อให้เกิดสิ่งใหม่ เพราะจิตตาครอบครอง ความเป็นวิทยาอยู่ เมื่อไรก้ตามที่ได้มองข้ามขอบเขตออกมา สิ่งใหหม่ๆๆ ก้จะเกิดขึ้นและถูกนำไปทำเป็นวิทยาเพื่อส่งต่อให้คนอื่นได้เห็น จิตตาน์ เป็นศาตร์อิกสายนึ่งที่เราสามารถเรียนรู้ได้ มีแต่ตัวที่รนรู้ว่าใช่หรือไม่ใช่ จิตตา หรืออิกนัยนึ่ง วิชาสมองขวา คงเคยได้ยินว่า เด็กสมองขวาเป็นพวกพรสวรรค์ สมองซ้ายคือพวก อัฉริยะ กับการที่จะได้สองอย่างนี้มามานคงไม่ง่าย ทั้งมันก้อยู่ในตัวเรา กาลิเลโอเขาทำได้ยังไงนะทั้งอัฉริยะและพรสวรรค์ และเขาเป็นคนที่สมองซ้ายมาก่อน หรือสมองขวามาก่อนนะ คงเป็นพวกสมองขวาซินะ ไม่งั้นคงไม่มีอิสระทางความคิด คงจะอยู่นอกกรอบแล้วจึงได้สามารถ เจอ แล้วก้สร้างสิ่งใหม่ๆๆไว้มากหมาย แล้วทำเป็นวิทยาศาตร์ไว้ให้คนอื่นเข้าใจ เพราะเขาเป็นคนที่เกิดมาเพื่อจะเป็นหรือผู้ที่ถูกเลือกซินะการที่จะออกนอกขอบเขต กับการสร้างขอบเขต แบบไหนจะง่ายกว่ากันน๊า และสมองขวาก่อนกับซ้ายก่อน อันไหนดีกว่ากัน .......ก้ฉันมานเป็นคนสมองขวานี้นา แต่ดันเลือกสายวิทย์ยิ้มรับความถูกผิด.......หลับไหลลงไปภายใต้แสงสว่างที่อบอุ่น นั้นแหล่ะฉัน.........................ลงชื่อ พายราชัน